Selamat datang ke Dasar luarRingkas Asia Selatan.
Sorotan minggu ini: Ansuran ketiga Proses Doha menggariskan teka-teki tentang penglibatan dengan Taliban, Perdana Menteri India Narendra Modi berucap pada sesi pertama Parlimen sejak pilihan raya negara, dan Nepal menghadapi satu lagi krisis politik.
Pada Ahad dan Isnin, diplomat antarabangsa bertemu dengan pemimpin kanan Taliban semasa rundingan yang dianjurkan oleh Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu di Doha, Qatar. Perbincangan itu menandakan lelaran ketiga proses yang dipanggil Doha, yang bertujuan untuk menangani cabaran di Afghanistan pimpinan Taliban.
Pemimpin Taliban tidak dijemput ke sesi pertama dan enggan menyertai sesi kedua kerana kehadiran pemimpin masyarakat sivil Afghanistan, antara faktor lain. Kali ini, pemimpin masyarakat sivil dan hak asasi manusia tidak dijemput untuk mewakili Afghanistan; itu mungkin sebab Taliban bersetuju untuk menyertai.
Rundingan itu tidak menghasilkan hasil yang substantif, tetapi pegawai PBB menyifatkan pertukaran itu sebagai peluang bagi setiap pihak untuk mendengar pendapat yang lain. Taliban menggesa penghapusan sekatan, manakala diplomat menyatakan kebimbangan mengenai tekanan ekonomi Afghanistan. Titik agenda utama ialah bagaimana untuk mendapatkan lebih banyak bantuan kepada rakyat Afghanistan, tetapi perbincangan itu tidak menghasilkan sebarang keputusan besar.
Orang yang ragu-ragu mungkin menghapuskan proses Doha sebagai latihan sia-sia yang hanya menghalalkan rejim Taliban, tetapi itu adalah penyederhanaan yang berlebihan. Rundingan baru-baru ini menggariskan teka-teki yang dihadapi oleh kerajaan asing dalam merumuskan dasar terhadap Afghanistan di bawah Taliban: Pertukaran yang menyakitkan tidak dapat dielakkan, sama ada mereka memilih penglibatan atau pengasingan.
Seperti rundingan Doha baru-baru ini, penglibatan membawa peluang kepada diplomat untuk menumpukan pada mencapai objektif utama, daripada menyampaikan bantuan kemanusiaan kepada mengukur komitmen Taliban untuk membendung keganasan. Tetapi ia juga bermakna kehilangan kredibiliti dalam usaha untuk mengambil pendirian berprinsip dalam isu-isu tertentu, mempertaruhkan kehilangan sekutu dalam komuniti hak asasi manusia antarabangsa dan terutamanya di kalangan wanita Afghanistan.
Akhirnya, pertunangan memberikan Taliban kemenangan perhubungan awam: Mereka boleh bermegah bahawa mereka bukan pariah seperti yang dikatakan pengkritik mereka. Pengasingan, sementara itu, membolehkan diplomat mengekalkan tahap moral yang tinggi, tetapi ia membolehkan lebih sedikit peluang untuk mendapatkan sokongan yang diperlukan daripada Taliban untuk mengejar hasil positif di Afghanistan, seperti mewujudkan mekanisme kewangan antarabangsa baharu yang akan membawa lebih banyak keselamatan ekonomi kepada rakyat Afghanistan biasa.
Ramai warga Afghanistan yang tinggal di negara itu, terdesak untuk mendapatkan bantuan kemanusiaan dan ekonomi, nampaknya mahu masyarakat antarabangsa melakukan apa sahaja yang boleh—termasuk bercakap dengan Taliban—untuk memaksimumkan peluang mendapatkan lebih banyak bantuan ke Afghanistan. Penglibatan juga membawa peluang untuk memberi tumpuan kepada isu-isu yang mendesak: Sebagai contoh, di Doha, Amerika Syarikat dilaporkan membincangkan nasib dua warga AS yang ditahan di Afghanistan.
Utusan ke Afghanistan dari kira-kira dua dozen negara—termasuk beberapa di Barat, serta China dan Rusia—menyertai rundingan terbaru Doha, mencerminkan konsensus dalam masyarakat antarabangsa yang memihak kepada penglibatan tanpa pengiktirafan rasmi terhadap rejim Taliban. Tetapi kedudukan ini meletakkan diplomat bertentangan dengan warga Afghanistan—termasuk ramai yang berpangkalan di luar negara—yang menyokong pengasingan.
PBB difahamkan dikritik kerana menganjurkan rundingan yang mengecualikan wanita Afghanistan, menyerahkan kepada diplomat asing untuk mengemukakan kebimbangan mengenai hak wanita yang pastinya diabaikan oleh Taliban. Tetapi di bahagian ini, PBB mungkin telah melakukan sesuatu.
Sebarang rundingan yang bermakna dengan Taliban mengenai dasar regresif mereka terhadap wanita dan hak asasi manusia secara lebih meluas hanya boleh dijalankan dengan kepimpinan tertinggi kumpulan itu: mullah yang berpangkalan di Kandahar yang membuat dan menguatkuasakan kedudukan maksima tersebut. Mereka mengasingkan diri, jarang melancong atau terlibat dengan diplomat asing. Pemimpin yang berpangkalan di Kabul yang lebih pragmatik yang mengambil bahagian dalam proses Doha.
Tidak mengejutkan, selain daripada beberapa pertemuan sekali sahaja, tidak ada jangkauan antarabangsa kepada pemimpin tertinggi Taliban, Mullah Hibatullah Akhundzada, dan kalangannya di Kandahar. Disember lalu, Majlis Keselamatan PBB menerima pakai resolusi menggesa utusan khas baharu untuk Afghanistan. Individu sebegitu akan berada pada kedudukan yang baik untuk sekurang-kurangnya cuba pergi ke Kandahar, tetapi tiada apa yang berlaku sejak itu.
Walaupun terdapat saluran komunikasi terbuka dengan kepimpinan di Kandahar, sebarang rundingan akan menjadi sangat sukar. Kedudukan ideologi mereka tidak akan mudah dipengaruhi oleh dorongan pengiktirafan rasmi untuk rejim Taliban atau lebih banyak bantuan kewangan; ini adalah perkara duniawi yang tidak bermakna bagi mereka.
Akhirnya, jalan menuju kemajuan hak asasi manusia di Afghanistan melalui Kandahar, bukan Doha.
Modi berucap di Parlimen. Pada hari Selasa, Perdana Menteri India Narendra Modi hadir di hadapan Lok Sabha, dewan rendah Parlimen India, sebagai sebahagian daripada sesi perundangan sulung selepas pilihan raya negara itu, yang berakhir bulan lalu. Beliau memberikan ucapan yang bercirikan bangga dan membangkang, meraikan kemenangan ketiga berturut-turut dalam pilihan raya Parti Bharatiya Janata (BJP) beliau dan mengecam Kongres Kebangsaan India pembangkang.
Kemunculan Modi juga menawarkan gambaran tentang cabaran yang akan dihadapinya daripada pembangkang yang didorong oleh persembahan yang kuat dalam pilihan raya. Ucapan Modi sering diganggu oleh ahli pembangkang. Tetapi perubahan terbesar ialah kehadiran Rahul Gandhi, yang kini ketua rasmi pembangkang-kerana parti Kongresnya akhirnya melepasi ambang 10 peratus kerusi parlimen.
Dalam dua penggal pertama Modi, tiada ketua pembangkang. Tetapi secara teori, angka itu mengenakan pemeriksaan ke atas perdana menteri, duduk di jawatankuasa utama yang melantik pegawai tertinggi. Mereka juga boleh menyukarkan lagi kerajaan untuk menyelaraskan undang-undang dengan sedikit perbahasan atau menggantung penggubal undang-undang pembangkang—kedua-duanya telah dilakukan Modi pada tahun-tahun sebelumnya.
Semasa ucapannya sendiri di Parlimen pada hari Isnin, Gandhi membidik Modi dan BJP, menuduh “mereka yang menggelar diri mereka Hindu” dengan keganasan, kebencian, dan “tidak benar.” Ini dan beberapa komen pedas lain kemudiannya dikeluarkan daripada rekod parlimen.
Resolusi AS mengenai Pakistan meluluskan Dewan. Minggu lalu, Dewan Perwakilan AS mengundi 368-7 pada resolusi yang menggesa Pakistan melancarkan penyiasatan bebas terhadap dakwaan mengenai penyelewengan dan campur tangan dalam pilihan raya umum Februari dan “mengutuk percubaan untuk menyekat” penyertaan warga Pakistan dalam demokrasi. Kira-kira 86 peratus ahli Dewan mengundi mengenai langkah itu.
Sokongan luar biasa untuk resolusi itu mencerminkan bagaimana komuniti Amerika Pakistan yang semakin lantang—kebanyakan daripada mereka menyokong bekas Perdana Menteri Pakistan Imran Khan yang dipenjarakan—membawa kebimbangan mereka kepada perhatian pegawai yang dipilih. Jumaat lalu, dewan rendah Parlimen Pakistan meluluskan resolusinya sendiri yang menyifatkan langkah AS itu cuba “melemahkan [Pakistani] negeri.”
Resolusi AS itu tidak mungkin memberi kesan kepada dasar Washington terhadap Islamabad. Lagipun, permintaan utamanya—penyiasatan terhadap pilihan raya Pakistan—telah dibuat oleh Jabatan Negara AS. Bagi pihaknya, pentadbiran Biden berminat untuk mengekalkan hubungan yang boleh dilaksanakan dengan Pakistan. Minggu lalu, Jabatan Negara memuji rancangan baru memerangi keganasan Pakistan.
Namun, resolusi Dewan tidak lama lagi akan dilupakan di Islamabad, dan ia akan mencetuskan kebimbangan dalam kalangan kepimpinan awam dan tentera Pakistan bahawa diaspora Pakistan di Amerika Syarikat boleh menyokong langkah perundangan yang lebih keras.
Krisis politik di Nepal. Namun satu lagi kerajaan di Kathmandu berada dalam bahaya tumbang, hanya empat bulan selepas memegang jawatan. Minggu ini, parti CPN-UML pimpinan bekas Perdana Menteri Nepal KP Sharma Oli—rakan kongsi utama dalam gabungan yang diketuai oleh Perdana Menteri Pushpa Kamal Dahal dan parti CPN-MCnya—mencapai persetujuan dengan ketua parti Kongres Nepal, Sher Bahadur Deuba , untuk menarik diri daripada gabungan itu.
Parti Deuba adalah yang terbesar di Parlimen, dan Oli adalah yang kedua terbesar. Kedua-dua pemimpin itu bersedia untuk membentuk kerajaan “konsensus nasional” baharu: Oli dijangka memimpin, dengan Deuba berkhidmat sebagai perdana menteri, selama 18 bulan, selepas itu pilihan raya akan diadakan. Menurut laporan media Nepal, pertikaian mengenai pengerusi Lembaga Sekuriti Nepal membawa kepada perpecahan Oli-Dahal.
Bagaimanapun, Dahal enggan meletak jawatan dan berkata minggu ini beliau berharap dapat mengadakan undi percaya di Parlimen. Krisis itu akan mengeraskan persepsi awam yang telah lama wujud di Nepal bahawa kelas politik—dipimpin oleh sekumpulan kecil muka biasa—terperangkap dalam kitaran kuasa yang tidak berkesudahan, mengalihkan perhatian daripada keutamaan dasar.
Nepal mempunyai 13 kerajaan berbeza sejak 2008, apabila monarki negara itu dimansuhkan secara rasmi. Dahal, Deuba, dan Oli semuanya telah berkhidmat beberapa penggal sebagai perdana menteri.
Isnin menandakan lapan tahun sejak serangan ngeri ke atas kedai roti di Dhaka, Bangladesh—serangan pengganas paling maut di negara itu. Negara Islam mendakwa serangan itu, yang membunuh 22 orang, kebanyakannya warga asing, di Holey Artisan Bakery yang popular di kawasan kejiranan yang mewah. Tetapi pihak berkuasa Bangladesh menyalahkan kumpulan militan tempatan yang dilarang, Jamaat-ul-Mujahideen Bangladesh (JMB).
Susulan serangan itu, kerajaan Perdana Menteri Sheikh Hasina mengadakan operasi memerangi keganasan besar-besaran yang mengakibatkan sekurang-kurangnya 80 suspek terbunuh dan lebih 300 orang ditahan. Taktik keras itu menimbulkan kebimbangan di PBB dan di kalangan pemantau hak asasi manusia dan beberapa kerajaan asing.
Kebimbangan seperti itu berterusan sejak beberapa tahun kebelakangan ini. Pada 2021, pentadbiran Biden membenarkan Batalion Tindakan Pantas Bangladesh, pasukan separa tentera tertinggi, atas pelanggaran hak asasi manusia yang serius. Namun begitu, secara taktikal, operasi Bangladesh berjaya: Serangan pengganas jarang berlaku dalam beberapa tahun kebelakangan ini.
Bagaimanapun, pihak berkuasa memerangi keganasan Dhaka kini memberi amaran tentang ancaman militan Islamis yang muncul secara senyap-senyap di Bangladesh. Minggu ini, pegawai berkata lebih 300 tertuduh militan telah dibebaskan dengan ikat jamin pada tahun lepas, termasuk beberapa anggota kumpulan yang dikenali sebagai Neo JMB. Pegawai di Dhaka berkata kumpulan itu tidak mempunyai kapasiti untuk melakukan serangan gaya Holey Artisan, tetapi ia boleh melakukan aktiviti penggodaman yang merosakkan.
Walaupun membimbangkan, penilaian rasmi ini harus dilihat dengan berhati-hati. Pengkritik kerajaan telah menuduh Bangladesh menggunakan imperatif antiterorisme sebagai alasan untuk membanteras ahli Islam dan penyokong pembangkang politik. Minggu ini, seorang pegawai kanan antiterorisme berkata terdapat “garisan yang sangat tipis” antara pengganas Islam dan “parti Islamis yang dipanggil.”
Pembela hak wanita Rakhshinda Perveen berhujah dalam Tribun Ekspres bahawa tindakan afirmatif perlu menjadi sebahagian besar daripada dasar pembangunan di Pakistan, terutamanya mengenai wanita. “Tindakan afirmatif untuk wanita dalam ekonomi formal akan memberi kesan kepada status dan kesejahteraan mereka,” tulisnya. “Mereka mungkin menghadapi kurang perzinaan, mengalami perlindungan yang lebih besar daripada gangguan di tempat kerja dan menghadapi lebih sedikit penalti untuk keibuan.”
Di dalam Cetakwartawan automotif Kushan Mitra menulis tentang bahaya di India yang ditimbulkan oleh begitu banyak kereta yang menggunakan lampu pancaran tinggi yang membutakan. Dia berhujah bahawa cermin mata pemanduan, bukan larangan pada lampu tersebut, boleh membantu mengurangkan risiko kemalangan: “Saya sangat pasti bahawa penglihatan yang lemah memainkan peranan utama, dan malangnya tanpa dokumen, dalam kemalangan kenderaan di India.”
Penulis Anu Muhammad berhujah dalam Prothom Alo bahawa terdapat keperluan untuk lebih banyak kajian tentang kekayaan di Bangladesh untuk lebih memahami kemiskinan negara: “Melainkan penyelidikan dijalankan ke atas pengumpulan kekayaan golongan ultra kaya, bagaimana… keabadian kemiskinan dan peningkatan ketidaksamaan dapat difahami ?”
